آرتورِ مهربونم، چقدر دلم برات تنگ شده و چقدر دوس داشتم الان بجای خاک سرد کنارم رو تخت دراز کشیده بودی و صدای خروپفتو میشنیدم، تازه داشت زبونت میومد بیرون و من چقدر ذوق داشتم که داری هرروز بامزه‌تر میشی. هیچوقت طعم وابستگی رو به این شکل نچشیده بودم و فکرشو نمیکردم یه روزی بخوام بخاطر از دست دادن کسی یا چیزی اینقدر ناراحت شم و نتونم جلوی اشکامو‌ بگیرم. این پست برخلاف اکثر پستام خنده‌دار نیست، اینو گذاشتم تا قدر داشته‌هامو بیشتر بدونم و هر وقت روز بدی داشتم بیام اینو ببینم و بدونم همه چیز میتونه بدتر از اون چیزی باشه که هست... خیلی افسوس‌ها سر آرتور دارم و خیلیارو مقصر میدونم ولی میگن وقتی عصبانی هستی هیچی نگو و بذار یکم بگذره. خیلی سخته‌ که تا همین ۱۰-۱۲ ساعت پیش صدای زنگولش توو خونه میومد و نگام میکردو نفس میکشید ولی الان... و سخت‌تر از اون اینه که ببینی جلوت داره جون میده و هیچ کاری بجز فشار دادن سینش از دستت برنیاد و هیشکی نباشه به دادت برسه... مطمئنا خیلیاتون الان بغض کردین و همین یعنی شما انسان شریفی هستین و قلب مهربونی دارین، ببخشید اگه باعث ناراحتیتون شدم ولی دوس داشتم یکم باهاتون حرف بزنم تا شاید بتونم خودمو خالی کنم. در آخر هم یه توصیه خیلی مهم دارم براتون: اگر دوروبریاتونو و مخصوصا دوستاتونو خیلی دوس دارین به هیچ عنوان سگ نگیرین، چون توقعتون به شدت از دوستاتون میره بالا... #آرتور #سگ #مهربون #من دوستت دارم🧡